A girl can never have too many pillows...

Onder dat motto werd nog eens een kussen gemaakt om het bed van de kleine meid te vullen.

Niks geen rits of paspel deze keer. Gewoon twee achterpanden die overlappen. Kleien meid tevreden = mama tevreden.

En mocht ik mij nog herinneren waar dat stofje vandaan kwam, ik zou het je vertellen...

Alweer een vers baby'ke

Eind november werd mijn metekindje M. grote zus. Kleine M (ja, hier kan het wel eens verwarrend worden) is eigenlijk niet zo klein als een doorsnee boorlingske, maar ze is wel op zijn minst even schattig! En schattige kindjes krijgen schattige cadeautjes!

Helaas geen foto met model, want het modelleke moet er nog in groeien. Ik maakte een maatje 62 en daar is M nog net niet.

Sluiting met mijn nieuwe truc: kam snaps! Die kleurkes, die eenvoud!

Het patroontje vond ik op kiind en het stofje kwam van van hier. En ik ben er zo weg van, dat er nog wel zullen volgen!

Simpel en mooi

Ik vertelde jullie al eerder over mijn nieuwe vriendin. We komen echt goed overeen. En samen maken we de schoonste dingen.
Je zag eerder al een sneak peek, maar nu in volle glorie: 

de pyama van de zoon! 
De stof vond ik in het voorjaar op een stoffenspektakel en het patroontje komt uit een Ottobre (het simpelste T-shirtje en broekje dat er bestaat). De ster werd er op ge-vlies-o-fixed (jazeker, nieuwe werkwoorden uitvinden is voor mij een piece of cake) en daarna met zigzag vastgezet.
Dus, een simpel pyamake met een mooi ventje erin! :)

Het is af!

Zoals je hier al kon lezen, kreeg de kleine meid onlangs een grote-meisjes-bed. En daar hoorden natuurlijk ook wat nieuwe spullen bij...

Bij sommigen onder jullie gaat er misschien een lichtje branden, want inderdaad: 't is af! De sprei waar ik eind maart (of zo) mee begonnen ben, die jullie hier al konden zien, is AF!  Het heeft heel wat geduld (en haaksteekjes) gekost, maar ik ben er best wel trots op. 140 cm op 200 cm, zodat het heel wat jaren mee kan. Wie weet wordt het zelfs een erfstuk. ;)

Het gestreepte kussentje werd hier in elkaar gestoken. Onder leiding van de enige echte. Bij het thuiskomen werd het meteen aangeslagen door de dochter. Ah ja, want er zat ook een beetje roze in! (Inderdaad, ze zit in een roze periode. Naar 't schijnt gaat dat over...)

En dan werd er ook nog een gepersonaliseerd kussentje gemaakt. 't Is zacht, 't is schattig, 't is roze en dus is ons molleke er redelijk gek op. :) 

Het figuurtje en de letters werden er eerst met vliesofix op gestreken en daarna werd alles met een fijn festonsteekje vastgezet. Een klein knoopje zorgt voor een blinkend oogje. Een rits werd er achteraan op Oonse wijze ingezet. Dochter tevreden en mama tevreden! :)

hoe waaien de wimpels al heen en al weer

We deden vandaag nog eens van housewarming. Niet hier, maar bij vrienden. B en A hebben in de laatste twee en een half jaar een huis gebouwd. En dat bedoel ik letterlijk. Zelf. Gebouwd. Steen voor steen.
Niet alleen is het gigantisch groot, het is ook gewoon AF. En daarmee bedoel ik dan ook AF! Zo veel oog voor detail, zo'n perfecte afwerking. 
En vandaag mochten wij al dat moois gaan bewonderen. En dat doe je toch niet met lege handen. Dus brachten we een beetje feest mee.

25 meter feest om precies te zijn. 

En het is ook een beetje een eer, om alle feestjes in dat mooie huis te mogen opvrolijken voor de komende jaren. Dat ze maar veel mogen vieren. 

Buikbeestjes

Amai, wat een week hebben we hier achter de rug! Begin vorige week is heeft de zoon één of ander buikbeestje mee naar huis gebracht. Zo ziek als een hond was hij. En de mama en de wasmachine maar draaien in een poging om alles min of meer opnieuw fris en proper te krijgen. En net als ik begin te hopen dat het ergste achter de rug is... blijkt dat hij dat buikbeestje aan de mama heeft doorgegeven. 
Een aantal dagen werden dus op de zetel doorgebracht. En nu mama weer wat beter is, wordt de zetel ingenomen door de papa met het buikbeestje. Zelfs oma en opa moesten er aan geloven!
Bijgevolg rolde hier bitter weinig van onder de naaimachine. Maar bitter weinig is niet niks...

Ik moet eerlijk bekennen, ik ben niet zo'n 'hergebruiker'. Oude kleren worden hier meestal gedoneerd, en kringloopstofjes komen hier niet binnen. Bitter weinig kringloopspullen komen hier trouwens binnen. Mooie nieuwe stofjes zijn voor mij de helft van het plezier van het naaien. Maar soms, heel soms, zijn er uitzonderingen. Voor extreem mooie stofjes wordt wel eens een uitzondering gemaakt. Of voor spullen die er niet zo erg toe doen. 
De dochter had een reservebroekje nodig voor in het slaapklasje op school. Zo'n broekje waarvan je hoopt dat ze het toch nooit zal nodig hebben. Zo'n broekje dat misschien slechts een keer of twee zal gebruikt worden eer het te klein is. Wel, daarvoor werd met plezier een stofje 'hergebruikt'.

Het perfecte excuus om de trui van het lief te verknippen. De trui heeft al lang geleden zijn vorm verloren, maar dat is het lief blijkbaar volledig ontgaan. Hij blijft de trui dragen (onder luid protest van ondergetekende),... 

maar dat zal nu toch niet meer lukken...  hihi :)

de blauwe teen

Het is even stil geweest, maar enkel virtueel dan, want hier thuis was het een bewogen week. Het lief was een weekje thuis (anders werkt hij in het buitenland) en werd meteen overladen met karweitjes. Niet dat ik dat zelf niet kan, maar het waren gewoon allemaal dingen die leuker zijn met twee. 
De dochter ging voor het eerst naar de peuterklas

en kreeg meteen ook een grote-meisjes-bed. Papa stak dus een bed in elkaar terwijl mama besliste dat ze dan meteen ook nieuwe kasten kregen op de kamer. Waarop papa dan ook maar wat kasten in elkaar stak. Gelukkig kreeg hij daarbij hulp van onze flinke zoon!

Er werden samen met mijn jongere zus ook al wat kerstversieringen in elkaar geflanst, daarover in een volgende post wat meer...

Zaterdag waren we hier te vinden...

De dochter was volledig gefascineerd door de sneeuw en de snowboarders en besliste dat zij deze wintervakantie dat ook ging doen... Ik hou mijn hart al vast! ;)

Zondag was er stoffenspektakel en huwelijksverjaardag (van de tante en nonkel) en daarnaast waren ook mijn ouders 36 jaar getrouwd!

Een drukke week dus met slechts een klein beetje naaimachien, maar ik haal snel mijn achterstand in, zodra de stoffenspektakelstofjes gewassen zijn... :)

Oh ja, en die blauwe teen, kreeg ik van een stuk bed dat op mijn teen terechtkwam. Pijnlijk! Even geen hakken meer nu... (en schoenen kopen op doktersvoorschrift! :))

Het beste lief ooit...

Ge moet weten, ik heb het beste lief dat er bestaat. Echt waar. Ge moet zo niet met uw ogen rollen! Dat is echt het beste lief dat er bestaat voor mij. Ja, die laatste twee woorden was ik in de eerst zin vergeten zeker? ;)
Maar bon, het beste lief dus... Waarom? Omdat hij even vaak als ik opstaat voor onze vroege vogel, omdat hij zo ne goeie papa is voor molleke en bollke, omdat hij geduld heeft met mij (en ik zeg het maar één keer: véél geduld), omdat zijn gebreken compatibel zijn met mijn talenten en vice versa, omdat hij zo veel kleine (en grote) dingen doet voor ons en daar niet bij stilstaat, maar ook omdat hij mij nog kan verrassen!
En dat deed hij vorige week met dit...

Vandaar dat er dus nog niet zo veel geblogd werd deze week. Er werd des te meer genaaid! Bewijzen daarvan werden nog niet op de gevoelige plaat vastgelegd wegens te weinig licht en het tegenstribbelen van de modellen (sterallures en zo, dat begint al). Maar dat komt nog.

Dat machinetje spint als een jong poesje en snijdt door stof als door boter, dat is puur genieten jong! Bij deze, dankjewel lieve schat, ik zie je ook graag x

Over kinderen die zo snel groot worden en zo

Ik kan het haast niet geloven. Ons kleine meisje, ons molleke, ons fijn spring-in-'t-veldje, ons chocaholicje gaat vandaag voor het laatst naar de crèche.

Twee jaar is ze er geweest. Twee jaar en heel wat veranderingen (uitbreiding, opsplitsing) later, is ze klaar om het nest te verlaten. Ze zal er wel nog eens op bezoek gaan, de zoon gaat er tenslotte nog naartoe. Maar het zal toch anders zijn, want vanaf volgende week is ze officieel een kleuter. 

Ze is er klaar voor, onze meid. Klaar om nieuwe uitdagingen aan te gaan, klaar om nieuwe vriendjes te maken, klaar om die volgende stap te zetten (de mama daarentegen...)

Om de verzorgsters van de crèche te bedanken werden clutches gemaakt (ja, alweer), in snoepjeskleuren. Om ze daarna te vullen met snoepjes.

Dankjewel, Naomi, Rebecca, Dolores en Sharon, om zo goed voor onze kindjes te zorgen. Bedankt om onze dochter te helpen groeien. Bedankt om 'mama' te zijn, als mama er even niet kan zijn. Bedankt.

Over een boek en hoe het begon.

Laat ik hier maar eens iets opbiechten... Terwijl u misschien denkt dat ik al jaren achter de naaimachine zit, en al duizenden schoon dingen heb geproduceerd, kan ik u vertellen: niets is minder waar. Het begon allemaal pas anderhalf jaar geleden. 
Ons mama (het naaiwonder, daar vertel ik u later nog wel eens over), zou een jurkje maken voor mijn meisje. Ik had een leuk kleedje gezien en haar getoond, en zij zou het voor mij maken. Ik moest enkel een stofje kiezen... op het stoffenspektakel! Spreekt voor zich dat ik helemaal niet kon kiezen. Resultaat: ik kwam thuis met een vijftal stofkes en het voornemen om te leren naaien. Een goedkope singer werd aangeschaft en een eerste project werd samen met de mama gemaakt. Een week later zijn we naar Duitsland verhuisd en moest ik het zelf maar uitzoeken. 
Maar soit, daar wou ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik naai dus al anderhalf jaar. En in al die tijd heb ik me al duizend keer voorgenomen om een speldenkussen en een naaldenboekje (zoiets) te maken. Maar u raadt het al, andere projectjes kwamen er steeds tussen. 

Tot nu dus, want nu heb ik er eentje, een naaldenboekje. Gedaan met zoeken naar naalden om dat keergat te dichten (you know). 

Alleen zal ik er nog eentje moeten maken voor de dochter ook, want die is er steeds mee weg! Maar eerst nog een speldenkussen. En liefst niet binnen nog eens anderhalf jaar...

En om het even over iets anders te hebben: de zoon deed vandaag zijn eerste stapjes!! *trotse mama!*

Een(tje) is geen(tje)

Ik heb een zoon. En die zoon dat is een vroege vogel. En daar heb ik het vaak een beetje moeilijk mee. Vooral omdat zijn zus, die hem zo'n anderhalf jaar vooraf gaat, dat helemaal niet is. De dochter sliep (en slaapt) tot rond half negen of soms zelfs negen uur. Toen zij de leeftijd had die de zoon nu heeft, sliep ze nog een uur langer. Dat we daar serieus sjans mee gehad hebben, dat beseffen we maar al te goed.
Maar nu is er dus de zoon, die gemiddeld rond zes uur 's morgens wakker is. De rest van het gezin (de niet-zo-vroege vogels) hebben het daar soms wat moeilijk mee. Maar de laatste weken begin ik daar toch wel een beetje het nut van in te zien. Zo is de tijd voor de dochter opstaat tegenwoordig aardig gevuld. Meestal wordt daar zo veel mogelijk huishoudelijke onzin in gepropt, maar soms mag het ook al eens plezant zijn, nietwaar?
Zo werden deze morgen, in navolging van dit, nog twee wenskaartjes geschapen.

Deze keer werden het vilten vlaggetjes, en persoonlijk vind ik deze mooier.  Ook de naaisteek werd veranderd (alweer tot verbetering). 

Ik denk dat er nog wel een reeks zulke kaartjes zullen volgen, mét bijbehorende enveloppes!

En deze moet er bij, omdat niet alles zo vlot loopt zo vroeg in de morgen...

Een vlaag vlaggen...

Ik maakte ze al eerder...

Ik maakte ze al vaak...

Ik maakte ze al graag...

En ik maakte ze nu ook mini...

Kerstvoorbereidingen

In mijn hoofd is het vaak nogal druk. Zoals deze morgen, toen ik nadat ik de kindjes aan de crèche afzette eigenlijk naar mijn ouders moest rijden, maar dat pas doorhad toen ik de auto hier in de garage aan het parkeren was... 
Een deeltje van die drukte komt tegenwoordig door de kerstcadeautjes. "Huh?" hoor ik u denken. Jazeker, de kerstcadeautjes. Als ik begin december nog niet de helft van de cadeautjes heb, dan begin ik al lichtjes te panikeren. Zeker als daar een aantal zelfgemaakte spullen tussen zitten. Cadeautjes vragen planning (of toch bij mij), want ik wil steeds zeker zijn dat ik iets geef dat de mensen echt wel leuk vinden en/of nodig hebben. 
Vorig jaar bijvoorbeeld kregen de moeder en de zussen alle drie een Elisanna clutch (in de grootte van een etui). Die van de oudere zus zag u hier al, en deze werden het voor de jongere zus en de mama.

Die voor de zus werd gevuld met zonnecrème en lippenpommade (ter voorbereiding op het snowboarden),

die voor de mama werd gevuld met spoeltjes.

Het was in ieder geval een groot succes, alle drie de etuitjes worden nog steeds intensief gebruikt. 

Maar nu dus de cadeautjes van dit jaar... Iemand tips?

Stofjes van het blauwe tasje: stoffenspektakel

Stofjes paarse tasje: Noeks

In the blink of an eye...

Van dit...

naar dit...

...in wat slechts een ogenblik lijkt.

Gelukkige verjaardag lieve schat. 

Geduld is een schone deugd

En laat dat nu net eens een klein kantje van mezelf zijn. Ik heb geen geduld. Pas op, de man des huizes zal dat ontkennen hoor (vooral als ik er bij sta), maar vraag hem dan eens vanaf wanneer ik begin te zagen over die stof die ik besteld heb en wanneer ze zou toekomen. Inderdaad, u raadt het al, van het moment ik de laatste muisklik klikte.

Geen geduld dus. Of toch niet voor alles. Want dit jaar ontdekte ik dat ik voor sommige dingen wél geduldig kan zijn. Want ergens in maart zag ik dit. Enkele dagen erna zag ik 'toevallig' super schone, zachte, kleurrijke bolletjes katoen liggen. 

Ze bleven daar niet liggen. Ze kwamen met mij mee naar huis en diezelfde avond nog werd een ambitieus project gestart. (In tegenstelling tot dat kleine projectje, dat je hier al zag)

Het moest een kleurrijke beddensprei worden. En ze moest af zijn als de dochter naar een groot bed verhuist. Kleurrijk is ze al, af nog niet. Helaas is mijn geduld bijna op. 

Maar de dochter is er nu al zo gek op, dat ik nog even doorbijt.

Geef toe, als je dit ziet, is opgeven toch geen optie. Dus zullen we toch nog zo'n 40 centimeter geduld moeten opbrengen. 

Gisteren

Gisteren ging ik naar het Ikea pop-up atelier in Brussel, alwaar ik een workshop volgde bij de alom gekende Mamasha. Een schoon fleece-dekentje werd geproduceerd, nieuwe gezichten kregen een naam, ikea-machines werden op de proef gestelde en goodie-bags werden ontvangen. Deze keer geen foto van het dekentje, wel van iets wat ik vroeger al met ikea-stof maakte. 

Vorig jaar maakte ik voor de zus een handtas als nieuwjaarscadeautje...

en een bijbehorend etuitje natuurlijk.

Persoonlijk ben ik eigenlijk niet zo een fan van oranje. Het is me meestal te schreeuwerig. Maar deze tas vond ik meer dan geslaagd en wou ik eigenlijk een beetje voor mezelf houden...

De stofjes waren dus zoals gezegd allemaal van ikea, het patroontje voor de tas vond ik bij Eloleo (ik maakte de versie met rits in) en Elisanna ontwierp de heerlijke clutch (die verkleind werd tot etui). De grote knoop vond ik in 'een pond knopen' die ik op e-bay kocht en de kleine knoopjes komen hier vandaan.

De tijd vliegt...

De mama nog niet...

 Ik heb dus nog enkele dagen de tijd om mij mentaal voor te bereiden op de eerste verjaardag van ons kleintje. Hoewel hij toch al een tijdje geen baby meer is, lijkt het met deze verjaardag ook echt voorbij te zijn. Om het met een dijk van een cliché te zeggen: 't gaat toch zo rap hé.  (Ai ai, eens ge daar aan begint, zijn we niet veraf van 'de jeugd van tegenwoordig', 'in mijnen tijd', zolang ge onder mijn dak woont...' en consoorten.)

En dan maakt mijn hart een sprongetje...

Zou er zoiets bestaan als anonieme stofverslaafden?

Een plotse herfst

Werden jullie ook zo ineens overvallen door het herfstweer? Het lijkt wel of de nazomer in één nacht werd weggeduwd door de herfst. Regen, grijs, wind,... Pas op, ergens heeft dat ook wel zijn charme: een wandeling in de langzaam verkleurende natuur en dan erna binnen op de bank met een warme drank... :)

Ik was er niet klaar voor. En bijgevolg was ook de garderobe van de kinderen er niet klaar voor. We zijn dus aan het naaien geslagen. Kleine Molle kreeg in ieder geval al een broek en een t-shirtje.

 

De broek werd een knalgeel modelletje uit Ottobre 6/2010. Het is er eentje speciaal voor smalle kindjes. Dat moet ook wel voor onze kleine meid, want een gewoon modelleke slobbert rond haar poep. :) De vlinder zorgt voor een speelse toets.

 

Het truitje is modelletje 'Mint' uit Ottobre 4/2012. In een zacht tricootje met een zacht bambi'tje er op. Eenvoudig, maar wel een hit bij de dochter!

En ze leven nog lang en gelukkig...

Een paar maand geleden viel een uitnodiging in de bus. 

Of wij mee wilden vieren, als S & L elkaar eeuwige trouw beloven. 

Als 't om te vieren is, zijn wij er altijd graag bij. En als 't dan nog eens om de liefde te vieren is, dan zijn wij er dubbel zo graag bij!

Een klein cadeautje moest er dus komen, om wat centjes aan toe te voegen.

En ja, ik ben zo'n gek die het land zou aflopen om net dat geschikte cadeautje te vinden, of die maanden op voorhand al cadeautjes koopt, omdat het 'zo goed past bij die of die'. (Ja, er ligt hier al een kerstcadeautje klaar. Point proven.)

Niet te verwonderen dus dat het iets zelfgemaakts zou worden: persoonlijk en een mooie herinnering aan die nog mooiere dag.

Inspiratie was er genoeg te vinden in de uitnodiging. Stof, textielverf en paspel deden de rest.

Straks nog papieren strikjes op naaien (centjes) en hopen dat de bruid en bruidegom het een leuk geschenkje vinden.

Mocht u mij vanavond zoeken... ik sta op de dansvloer!