Van groot naar klein

Maandagmorgen ten huize MolleBolle:
hij: "Keppe, kijk, dat hemd begint toch een beetje te verslijten."
ik: (rollend met de ogen) "Maar schat toch, dat is al lang versleten, jij bleef het gewoon dragen."
hij: "Zal ik het dan wegdoen?"
ik: (rollen met ogen)
hij: "Ah, ge wilt er de knopen nog van afhalen zeker?"
ik: (rollend met ogen) "Du-uh"
hij: "Waar moet ik het dan leggen?"
ik: "Hang maar aan de naaitafel."

Enkele uren later (als mijn ogen weer vast zitten in mijn hoofd -man, ik ben precies nog irritanter als ik uitgeschreven wordt) zie ik het hemd weer hangen. Net naast dit (wat ik daar had laten hangen om nog even van te genieten) en ik zie ineens een toekomst voor dat hemd met de versleten kraag en mouwen. Ik neem mijn schaar ter hand en val aan. Een mini-grote-mensen-hemd, dat moet toch schattig zijn... Maar dan is het zo goed als af, en dan komt de twijfel: Is dat niet wat saai voor zo'n klein manneke?

Bij deze mijn vraag naar jullie: Welke knopen zouden jullie er op zetten?

En jazeker, ik ben er mij volledig van bewust dat ik er dan een oranje/gele/groene/rode broek bij moet maken. Ik kijk er zelfs al naar uit! ;)

Ons fotomodel

Deze madammen deden mij zin krijgen om nog eens iets te maken voor de zoon. Een schoon stofke werd gekozen, een schoon patroontje werd er uit geknipt en het hemdje werd wonderwel in elkaar gestoken. Het ging echt vlot, ik ben supertrots op de afwerking en ik vind het gewoon ronduit cool. En schoon. En hip.
Als er dan iets zo goed lukt, dan wilt ge natuurlijk niks anders dan er eens goed mee stoefen op den blog. Dan neemt ge uwen camera (of ge leent er een van een ander), uw zoon (of ge leent er een van een ander) en bovengenoemd hemdje. Ge steekt de zoon in het hemd, zet hem voor de camera en begint plaatjes te schieten. Klinkt allemaal wel simpel hé... Alleen was dit na een honderdtal foto's het beste resultaat:

Een zoon die echt geen één second stil blijft zitten, een dochter die zich steeds 'in the picture' wringt en winterlicht (aka weinig licht) zijn nu niet bepaald ideale omstandigheden om die ene 'blogbare' foto te nemen.

Er werd dus hulp ingeschakeld. Deze madam kwam mij een handje (oftewel een cameraatje) helpen. Handig toch, een fotografe in de familie! :) En zie hier, ineens toch blogbare foto's!

Dat stilzitten bleek nog steeds een moeilijke opdracht voor de zoon, maar voor zijn meter wou hij dat dan toch eens proberen...

Zie die billekes... om in te bijten hé!

De stof is 'The Birds and the Bees by Tula Pink for Free Spirit Fabrics ' en het patroontje is de 'Little Mr shirt' uit Ottobre 3/2009.

Voor het eerst werd geprobeerd om de print van de stof van de zakjes te laten doorlopen, en zoals je kan zien is dat eigenlijk zéér goed gelukt. Volgende keer probeer ik dat aan de knopenrij ook. Al bij al ben ik dus héél tevreden met het resultaat, dus er zullen wel nog wat hemdjes volgen. Maar eerst weer iets voor de zus, want die wilde eigenlijk wel een rokje in die stof...

Oefening baart...

Zoals je in de vorige post al kon lezen (weliswaar in kleine lettertjes), heb ik toen de zoon geboren werd zelf de doopsuikerzakjes gemaakt. Er werden verschillende soorten zakjes geprobeerd, maar uiteindelijk (en naar haar voorbeeld) werden de piramidetasjes uitgekozen. Honderdveertig werden er gemaakt. En dat terwijl ik toen pas een zestal maand naaide. Maar door het vele oefenen had ik het inzetten van een rits wel meteen onder de knie. :)

De kindjes kregen een eenvoudig zakje met daarin een stempeltje. :)

Het eerste zomerrokje...

Laat ik maar meteen beginnen met een bekentenis... Ik heb er enkele liggen. Ik heb er al vaak door gebladerd. Ze liggen hier erg mooi te wezen op de naaitafel (die eigenlijk ook de eettafel is, maar onherkenbaar is onder het naaigerief), maar ik heb ze nog nooit gebruikt. Er werden al vaak plannen gesmeed om deze eens te gebruiken en deze werd ook al meermaals op de planning gezet. Zelfs uit deze kwam het nog niet zover... 

Tot dit weekend. Er kwam een kriebel naar boven... Zo'n 'ik-weet-wel-dat-de-zomer-nog-ver-weg-is-maar-toch-ook-niet-helemaal-kriebel'. En Mme Zsazsa's meesterwerk werd eindelijk recht aangedaan. Iets simpel zou het worden, want een mens moet soms eens klein beginnen. Een simpel A-lijntje dus. Een stofje met groene en blauwe bolletjes en bloemetjes werd uit de stoffenkast opgediept. Maar dat was buiten de dochter gerekend... ROZE moest het zijn. Andere alternatieven werden uit de stoffenkast gehaald, om telkens onthaald te worden op een "njet" wegens "niet roze".

Uiteindelijk werden alle roze stofjes uit de kast gehaald (en dat waren er vrij veel) en de kleine meid kreeg vrije keuze. Het zoetste, meest 'pastellige' (is dat geen woord?) roze werd uitgekozen. En ik besloot dan maar om 'all the way' te gaan en er een kantje aan te zetten.

Tot mijn grote verbazing (ik ga gewoonlijk niet voor zo zacht en 'girly') vind ik het eigenlijk best wel mooi. De dochter ook, maar ze weigerde wel om het rokje aan te doen voor de foto's, vandaar het plakband...

Het stofje kocht ik twee jaar geleden voor de doopsuikerzakjes van de zoon in deze webshop. Het 'frulleke' kwam van hier.

It's been a while...

Twee maand om precies te zijn. Een verklaring of uitleg is er niet. Wel: ik ben terug!

Een kleine knul werd geboren. Een eindje geleden al, maar het officiële babybezoek liet op zich wachten. Kleine Jakob kreeg wel al vlagjes, we trokken er al samen een weekendje op uit, we zagen de kleine man al verschillende keren, maar dat officiële bezoek werd alsmaar uitgesteld. Door mijzelf welteverstaan, ik wilde namelijk een zelfgemaakt cadeautje geven. Maar wat geef je aan het derde kindje in de rij? Alle babyspullen hebben ze al, speelgoed is er ook genoeg en liefde, daar wordt hij al mee overstelpt door zus en broer (hoewel ik niet precies weet hoe ik dat dan zou moeten maken...). 
Anyway, we dwalen af. Het babycadeau werd uiteindelijk een kindercadeau. Voor alle drie iets, dat toch ook een beetje één is... :)

Zoals bijna steeds het geval is, zijn er ook hier dingen die ik anders zou doen, dingen die ik beter zou willen en dingen die ik zou weglaten. Maar ik hoop gewoon dat de mama en papa van Jacob eerder gecharmeerd zullen zijn door foutjes... ;-)
Deze wil ik jullie niet onthouden, want die pyamakes zijn toch meteen tien keer mooier met schone kinderkes er in hé! 

Kikkerstof haalde ik op het stoffenspektakel, de rode tricot werd hier besteld en de oranje tricot werd hier gekocht.