Grote broer of zus cadeautjes

Als we verse boelekes gaan bezoeken, doen we dat regelmatig met ook een cadeautje voor de grote broer of zus. Deze werd al meer dan eens gebruikt daarvoor. 

Deze werd gemaakt voor de grote broer van Emma en Lisa, waar jullie in het vorig bericht al kennis mee maakten.

En deze werd gemaakt voor een kleine Fins-Italiaans-Belgische meid die momenteel in Vietnam woont. Een internationaal rugzakje dus, met een van mijn all-time-favorite stofkes. Ik kocht het enkele jaren geleden op een stoffenspektakel, maakte er een zomerjurkje en dit rugzakje uit en daarmee was het metertje op.

Helaas heb ik het daarna nooit nog ergens gezien. Mocht je mij daarmee kunnen helpen... :)

flashbacks in aantocht

De naaimachine staat hier stil. Niet zonder enige frustratie van mijnentwege...
Niet alleen heb ik naast mijn dagopleiding geen tijd meer, maar sinds het stikken van de tas met verzonken rits, lijkt mijn naaimachine een beetje te slepen en te haperen,... Alweer! Nog mensen met een Innov'is 50 met hetzelfde probleem? Het is denk ik al de derde keer dat ik ze voor hetzelfde in herstelling zal moeten geven.
Anyway, voorlopig geen nieuwe spullen (hoewel hier zo'n schone mantelstof ligt te wachten om jas te worden), dus ik trakteer jullie op een paar oldies...

Deze geschenksetjes maakte ik voor de tweeling van mijn neef:
Een dekentje met paspel, het gebruikelijke recept, met daarop hun naam geflockt.

 

Daarnaast nog een slabbetje, met daarop het tekeningetje vanop het geboortekaartje.

En om alles af te ronden nog een zonnehoedje. Zo had ik twee schone setjes, voor ieder prinsesje één.

 

Ok ja, ik geef toe, misschien een lichte overdosis roze. Maar wel schattig hé! (Als baby komt ge daar toch nog mee weg!)

Een vluggertje

Het is al even geleden, maar er moest snel een babycadeautje (voor een begeleidster van de crèche waar de zoon zit) gemaakt worden. Dus viel ik terug op een vertrouwd recept: slabbekes!

En een body'ke erbij. Snel en makkelijk!

Een tester die een blijver bleek...

Ik wilde een tas om naar de lessen te gaan. Zo één waar al mijn gerief in kan. Dus ik nam een boek bij de hand waar ik (schaamrood stijgt me naar de wangen) nog niks uit gemaakt heb, hoewel hij hier al lang stof ligt te vangen.

Ik nam een teststofke (want ik was niet zeker of de tas wel groot genoeg zou zijn) en knipte en stikte dat het een lieve lust was. Om dan tot de ontdekking te komen dat de tas echt wel te klein was. Maar ook dat mij dat helemaal niks kon schelen want dat ik er helemaal verliefd op was.

De combinatie 'teststofkes' (in dit geval IKEA-stofkes) bleek zo geslaagd, en het model zo handig, dat ik ze nu toch dagelijks gebruik, want mijn brooddoos, thermoske en flesje water passen er perfect in. (en mocht dat niet zo zijn, dan zocht ik wel een andere reden om ze dagelijks te gebruiken, zo content ben ik er van!)

Ik heb jullie genoeg in spanning gehouden hé, hier is ze:

De tas met verzonken rits. Schoon hé.

Ik ben heel tevreden van de kleurencombinatie!

Is één goeie foto dan echt teveel gevraagd?

Grrrrrrrrr... De dochter stelt mijn geduld toch soms serieus op proef. En dat vooral wanneer ik foto's wil nemen voor een blogpost. Want zodra ze een camera in de smiezen krijgt, dan begint het: ofwel begint ze rond te rennen en te springen, zodat elke foto wazig is, ofwel trekt ze smoelen. Meestal lukt het me dan wel om in die honderd foto's die ik neem één of twee scherpe foto's te nemen waar ze geen gezichten maakt.

Helaas is het me deze keer niet gelukt... 

Het gaat dus om het rokje. Een A-lijnje met beleg en blinde rits, aangezien de kleine meid alles met een tailleband tot onder haar buik trekt. Maar dit rokje zit haar als gegoten en dus blijft het waar het moet zitten.

Het stofje is er eentje van de Veritas. Ik was verliefd van zodra ik het zag.

En dit is dan haar reactie als ze ziet dat ik het op mijn zenuwen krijg!

Mijn kleine prinses

Mijn dochter, dat is mij prinsesje. Niet (alleen) omdat het mijn enige dochter is. Niet alleen om dat ze helemaal gek is van roze: fuchsia roze, oud roze, zacht roze, fel roze, baby roze, fluo roze, het doet er allemaal niet toe, als het maar als roze kan geklasseerd worden. Ook niet alleen omdat ze alle Disneyprinsessen kent en bewondert en het liefst zou zijn. 

Maar wel omdat ze zowat elke dag na school de verkleedkoffer induikt en dan een prinsessenoutfit uitvist om tot het slapengaan in rond te dansen.

Mijn moeder (u weet wel, het naaiwonder) en ik besloten dus om ze te voorzien van een op maat gemaakte unieke prinsessenoutfit. De mama kwam een dagje op bezoek en we gingen aan de slag. Al snel bleek dat ik het veel eenvoudiger in mijn hoofd had dan het uiteindelijk werd. (Ik dacht dat we na een uur of twee wel zouden klaar zijn. Niets was minder waar...)

Maar uiteindelijk was het de tijd echt wel waard, alleen al om haar gezicht te zien, toen ze het na schooltijd mocht passen.

Serieus, naaien met tule, en zeker met organza, da's echt niet aan mij besteed. Dat is zo glibberig als een paling in een pot confituur. Ik hoop dus uit de grond van mijn hart dat ze hier in past tot de prinsessenobsessie voorbij is...

Maar gelukkig was ze wel...

Wegens tijdgebrek...

Twee weken geleden, begon ik een fulltime opleiding. Dat combineren met een gezin, is slechts doenbaar met hulp van de oma en opa, want zowel voor als na school, kunnen mijn kleine schatten daar terecht. (En worden ze ongetwijfeld serieus in de watten gelegd.)

Maar ik dwaal af. Het gevolg van deze toestand is een nijpend tekort aan tijd. Tijd die anders grotendeels achter de naaimachine zou worden doorgebracht. En dus werden babybezoeken afgelegd met slechts gedeeltelijk zelf gemaakte cadeautjes... 

Zowel Sem als Achille kregen een setje pyjama's (niet zelfgemaakt), maar ik kon het toch niet laten en kroop 's avonds laat nog achter de machine om twee bijbehorende slabbekes te stikken.

Sem kreeg er eentje gebaseerd op het geboortekaartje...

En Achille kreeg er eentje die bij zijn pyjama'kes past.

Ik doe mijn best om bij een volgend babybezoek weer een zelfgemaakt pakket samen te stellen. Misschien als er eens een paar uur meer in een dag zouden zijn (of in een nacht).

Paddenstoelen en kabouters, maar dan zonder de kabouters

Een goeie maand geleden was het thema van de week in de kleuterklas van de dochter: paddenstoelen en kabouters. En boven op de naaitafel lag een stofke met paddenstoelen te blinken...
Ja, dan is de rekening gauw gemaakt zeker?

Aan één kant van de stof zat langs de gehele lengte een strook waarop de paddenstoelen werden uitvergroot. Ik gebruikte die om onderaan aan het rokje te zetten.

Snel klaar en zie eens naar dat gezichtje...

...daar doe je 't toch voor! :)

Nog een geboortecadeautje

Deze was er eigenlijk eerst, maar deze zagen jullie al eerder. Alweer een divided basket van Noodlehead.  Zonnige kleuren voor een vrolijk meisje.

We zijn Louise ondertussen al gaan bezoeken en ja hoor... 't is een schoontje!

Ik vulde het mandje met twee zelfgemaakte slabben, een pyjamake en een bodytje (beiden niet zelfgemaakt, maar wel zelfgeflockt)

Aangezien beide mandjes nu uitgedeeld zijn, zal ik maar aan het volgende beginnen, want de kast is leeg. :)

Ik breide eens een truitje

hmmmmm... Toch niet eenvoudig, een blogbericht schrijven als alles al in de titel staat...

De wol had ik hier nog liggen, een bolleke of zes...

Het patroontje vond ik op de drops site...

en de dochter is tevreden...

Meer moet dat niet zijn!

Kleine aapjes

Eerst even het belangrijkste nieuws van de dag: de zoon, onze jongste telg, werd vandaag twee. Twee. De babydagen in dit gezin zijn officieel voorbij (al ben ik daar niet onverdeeld ongelukkig over). Er wordt met heimwee naar teruggekeken, maar niet zo erg dat we er willen naar terugkeren. Er valt nu eenmaal veel te zeggen voor ononderbroken nachten en spuugvrije truitjes dragen.
Maar twee dus. Twee fantastische jaren. We kijken met stijgende verbazing naar hoe snel zo'n hulpeloze baby een kleuter wordt, want al is hij het officieel nog niet, hij gedraagt zich wel al zo (zal wel te maken hebben met de oudere zus die hem op sleeptouw neemt, good and bad). We zien hoe hij steeds meer zichzelf wordt, hoe zijn karakter duidelijk naar buiten komt, elke dag meer en meer. En we zuchten, bij de zoveelste "NEEN! IK WIL NIET!". Maar genieten, dat doen we elke dag, al twee jaar...
Gelukkige verjaardag kleine schat! (En ook: sorry dat we de geheugenkaart vergeten waren in de camera te steken op je verjaardagsfeest. Volgend jaar nemen we dubbel zoveel foto's :-s )

Maar bon, voor je denkt dat je op de verkeerde blog bent terecht gekomen, er werd dus genaaid. Het lijkt wel KCWC hier deze week. Wel een week te vroeg. Maar misschien hou ik het wel twee weken vol, dat zal wat geven, zoveel productiviteit!
Maandag, dinsdag en woensdag rolde hier elke dag een pyjama vanonder de machine. en geen seconde te vroeg, want de zoon had geen enkele winterpyjama die hem nog paste. Dus de tricot-doos werd bovengehaald (ok ja, dozen) en stofkes werden opgegraven. De alomgekende aapkes bleken ook nog in de stapel te steken, dus werd algauw beslilst dat zoon en dochter matching pyjamakes zouden krijgen.

De dochter kreeg een gele versie en illustreerde meteen dat er apen op staan.

Bust a move.

Als bij wonder was ze deze keer gewillig om op de foto te staan. Hoewel dat geen garantie is op een deftig resultaat. :)

De zoon kreeg een blauwe versie.

Ze vinden het super leuk dat ze matching pyjama's hebben.

En ik vind het ook super om ze zo te zien rondlopen!

En voor zij die goed opgelet hebben: ik sprak inderdaad van drie pyjama's. Maar de dino-pyjama zit ondertussen al in de was. Jongens van twee...

Nore is de eerste in de rij...

Het is hier een tijdjes stil geweest. Er rolde wel vanalles vanonder de naaimachine, maar meestal werd dat zo snel in gebruik genomen, dat er geen foto van genomen werd. En laat ons eerlijk zijn, een naaiblog zonder foto's... not done!

Er wordt in onze omgeving de laatste jaren serieus voortgeplant. Pas op, ik ben daar fan van!

En bij nieuwe baby's horen ook cadeautjes. En daar ben ik nu toevallig ook fan van!

Anyway, Nore werk vorige week geboren. De avond van de dag waarop ze ter wereld kwam, zette ik mij al achter de naaimachine. Een Noodlehead zou het worden.  Ik kocht het patroontje een paar maand geleden samen met deze dame aan. 

Het werd een roze versie. Typisch voor een meisje, maar omdat ik vermoed dat de kleine Nore niet veel roze cadeautje zal krijgen, ging ik toch voor traditioneel roze. (Volgens het lief een vreemde redenering. Zal wel ergens een hersenkronkel zijn of zo.)

Haar naam werd er op geflockt met behulp van mijn nieuwe vriendin. We werkten ook samen om een body'tje te flocken.

Er werd een superzacht katoenen dekentje gebreid om het mandje te vullen. Onze eigen kleine kapoenen hebben allebei zo'n dekentje, en verschillende zulke gebreide doekjes, en daar zijn ze nog steeds gek op, dus ik hoop dat ook Nore er van zal genieten.

Voila, de eerste in de rij is geblogd en de deur uit. Jullie kunnen er hier nog wel een aantal verwachten. Nog vier babybezoeken te gaan en nog een baby'tje op komst.

Jumpsuit love

Toen ons molleke een paar maand oud was, vond ik dit jumpsuitje in een grabbelbak tijdens de solden.

Het was liefde op het eerste gezicht. Toen we laatst op een babyborrel/huwelijksfeest zonder huwelijk uitgenodigd waren, leek het mij een uitgelezen kans om dat stukje nostalgiekledij na te maken. een superdun couponneke van het stoffenspektakel moest er aan geloven.

En toen het af was, was het love all over again...

Misschien probeer ik wel eens een patroontje te maken voor de dochter nu. Zou dat nog even schattig staan op een drie-jarige?

het fotoprobleem

Het is al even geleden dat er nog iets verscheen, hier in mijn hoekje van de digitale wereld. En dat is niet omdat er niks vanonder de naaimachine rolt. Neen, dat heeft alles te maken met de onwil van de dochter om foto's van haar te laten nemen. Tegenwoordig duikt ze weg als ze een fototoestel ziet. Bij deze dus cringe-worthy foto's van het nieuwe rokje...

De tante werd zelfs ingeschakeld om te helpen.

Een simpel rimpelrokje, omdat het niet altijd moeilijk moet zijn.

Ze is er trouwens wel gek op. :)

Ook bij de zoon lukt het tegenwoordig niet om blogbare foto's te nemen, maar dan om een heel andere reden... 

Ik dacht, ik doe eens een cliffhanger! :)