dinsdag 30 oktober 2012

Over kinderen die zo snel groot worden en zo

Ik kan het haast niet geloven. Ons kleine meisje, ons molleke, ons fijn spring-in-'t-veldje, ons chocaholicje gaat vandaag voor het laatst naar de crèche.


Twee jaar is ze er geweest. Twee jaar en heel wat veranderingen (uitbreiding, opsplitsing) later, is ze klaar om het nest te verlaten. Ze zal er wel nog eens op bezoek gaan, de zoon gaat er tenslotte nog naartoe. Maar het zal toch anders zijn, want vanaf volgende week is ze officieel een kleuter. 


Ze is er klaar voor, onze meid. Klaar om nieuwe uitdagingen aan te gaan, klaar om nieuwe vriendjes te maken, klaar om die volgende stap te zetten (de mama daarentegen...)


Om de verzorgsters van de crèche te bedanken werden clutches gemaakt (ja, alweer), in snoepjeskleuren. Om ze daarna te vullen met snoepjes.


Dankjewel, Naomi, Rebecca, Dolores en Sharon, om zo goed voor onze kindjes te zorgen. Bedankt om onze dochter te helpen groeien. Bedankt om 'mama' te zijn, als mama er even niet kan zijn. Bedankt.

woensdag 24 oktober 2012

Over een boek en hoe het begon.

Laat ik hier maar eens iets opbiechten... Terwijl u misschien denkt dat ik al jaren achter de naaimachine zit, en al duizenden schoon dingen heb geproduceerd, kan ik u vertellen: niets is minder waar. Het begon allemaal pas anderhalf jaar geleden. 
Ons mama (het naaiwonder, daar vertel ik u later nog wel eens over), zou een jurkje maken voor mijn meisje. Ik had een leuk kleedje gezien en haar getoond, en zij zou het voor mij maken. Ik moest enkel een stofje kiezen... op het stoffenspektakel! Spreekt voor zich dat ik helemaal niet kon kiezen. Resultaat: ik kwam thuis met een vijftal stofkes en het voornemen om te leren naaien. Een goedkope singer werd aangeschaft en een eerste project werd samen met de mama gemaakt. Een week later zijn we naar Duitsland verhuisd en moest ik het zelf maar uitzoeken. 
Maar soit, daar wou ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik naai dus al anderhalf jaar. En in al die tijd heb ik me al duizend keer voorgenomen om een speldenkussen en een naaldenboekje (zoiets) te maken. Maar u raadt het al, andere projectjes kwamen er steeds tussen. 



Tot nu dus, want nu heb ik er eentje, een naaldenboekje. Gedaan met zoeken naar naalden om dat keergat te dichten (you know). 

Alleen zal ik er nog eentje moeten maken voor de dochter ook, want die is er steeds mee weg! Maar eerst nog een speldenkussen. En liefst niet binnen nog eens anderhalf jaar...

En om het even over iets anders te hebben: de zoon deed vandaag zijn eerste stapjes!! *trotse mama!*

dinsdag 23 oktober 2012

Een(tje) is geen(tje)

Ik heb een zoon. En die zoon dat is een vroege vogel. En daar heb ik het vaak een beetje moeilijk mee. Vooral omdat zijn zus, die hem zo'n anderhalf jaar vooraf gaat, dat helemaal niet is. De dochter sliep (en slaapt) tot rond half negen of soms zelfs negen uur. Toen zij de leeftijd had die de zoon nu heeft, sliep ze nog een uur langer. Dat we daar serieus sjans mee gehad hebben, dat beseffen we maar al te goed.
Maar nu is er dus de zoon, die gemiddeld rond zes uur 's morgens wakker is. De rest van het gezin (de niet-zo-vroege vogels) hebben het daar soms wat moeilijk mee. Maar de laatste weken begin ik daar toch wel een beetje het nut van in te zien. Zo is de tijd voor de dochter opstaat tegenwoordig aardig gevuld. Meestal wordt daar zo veel mogelijk huishoudelijke onzin in gepropt, maar soms mag het ook al eens plezant zijn, nietwaar?
Zo werden deze morgen, in navolging van dit, nog twee wenskaartjes geschapen.

Deze keer werden het vilten vlaggetjes, en persoonlijk vind ik deze mooier.  Ook de naaisteek werd veranderd (alweer tot verbetering). 


Ik denk dat er nog wel een reeks zulke kaartjes zullen volgen, mét bijbehorende enveloppes!


En deze moet er bij, omdat niet alles zo vlot loopt zo vroeg in de morgen...

zaterdag 20 oktober 2012

Een vlaag vlaggen...

Ik maakte ze al eerder...

Ik maakte ze al vaak...


Ik maakte ze al graag...


En ik maakte ze nu ook mini...


donderdag 18 oktober 2012

Kerstvoorbereidingen

In mijn hoofd is het vaak nogal druk. Zoals deze morgen, toen ik nadat ik de kindjes aan de crèche afzette eigenlijk naar mijn ouders moest rijden, maar dat pas doorhad toen ik de auto hier in de garage aan het parkeren was... 
Een deeltje van die drukte komt tegenwoordig door de kerstcadeautjes. "Huh?" hoor ik u denken. Jazeker, de kerstcadeautjes. Als ik begin december nog niet de helft van de cadeautjes heb, dan begin ik al lichtjes te panikeren. Zeker als daar een aantal zelfgemaakte spullen tussen zitten. Cadeautjes vragen planning (of toch bij mij), want ik wil steeds zeker zijn dat ik iets geef dat de mensen echt wel leuk vinden en/of nodig hebben. 
Vorig jaar bijvoorbeeld kregen de moeder en de zussen alle drie een Elisanna clutch (in de grootte van een etui). Die van de oudere zus zag u hier al, en deze werden het voor de jongere zus en de mama.


Die voor de zus werd gevuld met zonnecrème en lippenpommade (ter voorbereiding op het snowboarden),


die voor de mama werd gevuld met spoeltjes.

Het was in ieder geval een groot succes, alle drie de etuitjes worden nog steeds intensief gebruikt. 

Maar nu dus de cadeautjes van dit jaar... Iemand tips?

Stofjes van het blauwe tasje: stoffenspektakel
Stofjes paarse tasje: Noeks

woensdag 17 oktober 2012

In the blink of an eye...

Van dit...

naar dit...


...in wat slechts een ogenblik lijkt.


Gelukkige verjaardag lieve schat. 

dinsdag 16 oktober 2012

Geduld is een schone deugd

En laat dat nu net eens een klein kantje van mezelf zijn. Ik heb geen geduld. Pas op, de man des huizes zal dat ontkennen hoor (vooral als ik er bij sta), maar vraag hem dan eens vanaf wanneer ik begin te zagen over die stof die ik besteld heb en wanneer ze zou toekomen. Inderdaad, u raadt het al, van het moment ik de laatste muisklik klikte.

Geen geduld dus. Of toch niet voor alles. Want dit jaar ontdekte ik dat ik voor sommige dingen wél geduldig kan zijn. Want ergens in maart zag ik dit. Enkele dagen erna zag ik 'toevallig' super schone, zachte, kleurrijke bolletjes katoen liggen. 


Ze bleven daar niet liggen. Ze kwamen met mij mee naar huis en diezelfde avond nog werd een ambitieus project gestart. (In tegenstelling tot dat kleine projectje, dat je hier al zag)


Het moest een kleurrijke beddensprei worden. En ze moest af zijn als de dochter naar een groot bed verhuist. Kleurrijk is ze al, af nog niet. Helaas is mijn geduld bijna op. 


Maar de dochter is er nu al zo gek op, dat ik nog even doorbijt.


Geef toe, als je dit ziet, is opgeven toch geen optie. Dus zullen we toch nog zo'n 40 centimeter geduld moeten opbrengen. 

vrijdag 12 oktober 2012

Gisteren

Gisteren ging ik naar het Ikea pop-up atelier in Brussel, alwaar ik een workshop volgde bij de alom gekende Mamasha. Een schoon fleece-dekentje werd geproduceerd, nieuwe gezichten kregen een naam, ikea-machines werden op de proef gestelde en goodie-bags werden ontvangen. Deze keer geen foto van het dekentje, wel van iets wat ik vroeger al met ikea-stof maakte. 

Vorig jaar maakte ik voor de zus een handtas als nieuwjaarscadeautje...


en een bijbehorend etuitje natuurlijk.


Persoonlijk ben ik eigenlijk niet zo een fan van oranje. Het is me meestal te schreeuwerig. Maar deze tas vond ik meer dan geslaagd en wou ik eigenlijk een beetje voor mezelf houden...

De stofjes waren dus zoals gezegd allemaal van ikea, het patroontje voor de tas vond ik bij Eloleo (ik maakte de versie met rits in) en Elisanna ontwierp de heerlijke clutch (die verkleind werd tot etui). De grote knoop vond ik in 'een pond knopen' die ik op e-bay kocht en de kleine knoopjes komen hier vandaan.

woensdag 10 oktober 2012

De tijd vliegt...




De mama nog niet...



 Ik heb dus nog enkele dagen de tijd om mij mentaal voor te bereiden op de eerste verjaardag van ons kleintje. Hoewel hij toch al een tijdje geen baby meer is, lijkt het met deze verjaardag ook echt voorbij te zijn. Om het met een dijk van een cliché te zeggen: 't gaat toch zo rap hé.  (Ai ai, eens ge daar aan begint, zijn we niet veraf van 'de jeugd van tegenwoordig', 'in mijnen tijd', zolang ge onder mijn dak woont...' en consoorten.)

dinsdag 9 oktober 2012

En dan maakt mijn hart een sprongetje...


Zou er zoiets bestaan als anonieme stofverslaafden?

Een plotse herfst

Werden jullie ook zo ineens overvallen door het herfstweer? Het lijkt wel of de nazomer in één nacht werd weggeduwd door de herfst. Regen, grijs, wind,... Pas op, ergens heeft dat ook wel zijn charme: een wandeling in de langzaam verkleurende natuur en dan erna binnen op de bank met een warme drank... :)

Ik was er niet klaar voor. En bijgevolg was ook de garderobe van de kinderen er niet klaar voor. We zijn dus aan het naaien geslagen. Kleine Molle kreeg in ieder geval al een broek en een t-shirtje.

 

De broek werd een knalgeel modelletje uit Ottobre 6/2010. Het is er eentje speciaal voor smalle kindjes. Dat moet ook wel voor onze kleine meid, want een gewoon modelleke slobbert rond haar poep. :) De vlinder zorgt voor een speelse toets.

 

Het truitje is modelletje 'Mint' uit Ottobre 4/2012. In een zacht tricootje met een zacht bambi'tje er op. Eenvoudig, maar wel een hit bij de dochter!

zaterdag 6 oktober 2012

En ze leven nog lang en gelukkig...


Een paar maand geleden viel een uitnodiging in de bus. 
Of wij mee wilden vieren, als S & L elkaar eeuwige trouw beloven. 


Als 't om te vieren is, zijn wij er altijd graag bij. En als 't dan nog eens om de liefde te vieren is, dan zijn wij er dubbel zo graag bij!


Een klein cadeautje moest er dus komen, om wat centjes aan toe te voegen.
En ja, ik ben zo'n gek die het land zou aflopen om net dat geschikte cadeautje te vinden, of die maanden op voorhand al cadeautjes koopt, omdat het 'zo goed past bij die of die'. (Ja, er ligt hier al een kerstcadeautje klaar. Point proven.)
Niet te verwonderen dus dat het iets zelfgemaakts zou worden: persoonlijk en een mooie herinnering aan die nog mooiere dag.
Inspiratie was er genoeg te vinden in de uitnodiging. Stof, textielverf en paspel deden de rest.


Straks nog papieren strikjes op naaien (centjes) en hopen dat de bruid en bruidegom het een leuk geschenkje vinden.

Mocht u mij vanavond zoeken... ik sta op de dansvloer!




donderdag 4 oktober 2012

In den beginne...

Of ik een blog zou beginnen. Daar werd toch al zo'n dik jaar over getwijfeld. Want zo gaat dat soms met beslissingen nemen ten huize MolleBolle: ze worden wel eens op de lange baan geschoven. Voor- en nadelen worden steeds herhaald en afgewogen. Aan 'het lief' a.k.a. Mister MolleBolle heb ik dan ook niet veel: "Ge moet doen wat ge wilt ee." Mocht ik dan ook zelf eens weten wat ik wil, 't zou veel simpeler zijn.
Maar kijk, op een rustige (ha, alsof het hier soms rustig is!) donderdagnamiddag geschiedde het: het eerste blogbericht!

En dan begint het natuurlijk pas: Waarover zal deze blog gaan? Want ja, voor gebakken lucht zijn er genoeg bronnen. Inhoud dus. Hmm. Naaien zal er zeker in voorkomen. Maar alleen maar naaien, daar wil ik mij niet tot beperken. Recepten, hoor ik u denken. Ha, daar zal ik u toch sterk moeten ontgoochelen. Koken en bakken en keukentoestanden zijn niet aan mij besteed. Behalve als ze schoon kleurkes hebben, want dan wil ik het wel allemaal :). Verbouwingen hebben we niet in 't vooruitzicht, reizen doen we niet vaak en opiniestukken hou ik voor in de vroege uurtjes onder vrienden. 

Een naaiblog dus. Maar als ik daar zin in heb, zal 't ook over andere dingen gaan. Want ik beperk mij niet graag (kiezen is verliezen en u weet wat we hier met beslissingen doen...). 't Zal dus ook regelmatig over mijn fantastische kinderen gaan, want geheel zoals het een moeder betaamt, heb ik de beste. Een blog over mijn leven dan maar. Zo kan er vanalles inkomen, staan we af en toe voor verrassingen en kunnen we al eens lachen.

Maar bon.  De eerste steen is gelegd. De eerste woorden zijn gedrukt (bij wijze van spreken). Geen idee of iemand dit ooit zal lezen. Maar mocht u dit lezen: welkom op mijn blog. Zet u. Neem er een drankje bij en laat me gerust weten wat je er van vindt.